Κυριακή, Οκτωβρίου 26, 2014

Το Πεπρωμένο Φυγείν Αδύνατον

Όπως πιθανόν να σου έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι ότι όσο μεγαλώνω εντοπίζω στον χαρακτήρα και την εμφάνισή μου όλα τα χαρακτηριστικά του πατέρα μου τα οποία απεχθανόμουν. Όλα όσα μισούσα επάνω του και τα πολεμούσα μανιωδώς εξ απαλών ονύχων, σήμερα εμφανίζονται επάνω μου και μέσα μου, σαν ασθένειες που περίμεναν μια Χ ηλικία για να εκδηλωθούν. Σαν τιμωρία.

Δεν φαντάζεσαι πόσο άσχημα νιώθω.

Με σιχαίνομαι που τσακωνόμουν για χρόνια μαζί του και προσπαθούσα να τον αλλάξω για πράγματα που σήμερα κάνω εγώ και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Νιώθω δέσμιος ενός ριζικού που δεν λέει να αλλάξει και αυτό με μειώνει και με ‘ρίχνει’ σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Με σιχαίνομαι που δεν μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτό το πρότυπο που ακούσια έχω υιοθετήσει, αναγνωρίζω πως με πλήττει, και το αντιμετωπίζω απλά χάσκοντας. Δεν σπάζει το γαμημένο το καλούπι.

Πάντα του φώναζα ότι δεν ζούσε όπως του άξιζε. Δεν διεκδικούσε, δεν υπερέβαινε τον κακό του εαυτό, δεν ήταν ανεξάρτητος, δεν ήταν αρχηγός. Δεν ήταν αρκετά στ’ αρχίδια του. Δεν ήξερε, ούτε άντεχε να μας επιβληθεί. Θα μου πεις, και ποίος θα άντεχε να μας επιβληθεί… Σωστά. Μα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό. Μετά από κάποια ηλικία, το μόνο που έκανε ήταν να κολυμπά στην παρακμή του βλέποντας τηλεόραση. Όπως και να ‘χει… Το θέμα είναι ότι εγώ σαν τρίτος έβλεπα ένα σενάριο που δεν μου άρεσε! Και πάντα διαλαλούσα ότι εγώ δεν θα επαναλάβω αυτό το σενάριο. Θα ήμουν αλλιώς.

Σκατά – φατά! Το σενάριο ήδη άρχισε να επαναλαμβάνεται. Και επειδή δυστυχώς μου είναι τα μάλα οικείο -ένα σενάριο που μου προκαλεί μεν θλίψη, αλλά ταυτόχρονα και μιαν ασφάλεια αφού το έχω ξαναδεί το έργο, κάθομαι άπραγος και το υπομένω. Σαν να θωρώ το ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’ για 20η φορά. Ξέρεις ότι βλέπεις μαλακίες, αλλά δεν έχεις τη δύναμη να αρπάξεις το τηλεχειριστήριο και να το γυρίσεις αλλού.

Πώς το σπάζεις το καλούπι; Πώς ξεριζώνεις τη μηλιά για να μην πέσει από κάτω το μήλο;

Πώς διασώζω τη μελλοντική μου σχέση με τον γιο μου;
(Προφανώς, κάνοντας μόνο κόρες).


Ω, Θεοί! Δώστε μου δύναμη να αποφύγω το πεπρωμένο μου.

7 σχόλια:

Moonlight είπε...

Νομίζω ότι μόνο και μόνο που το εντοπίζεις αυτό πάνω σου, είναι ένα βήμα.
Από εκεί και πέρα μάλλον μπορείς να δοκιμάσεις κάποια πράματα, να θέσεις μια πρόκληση στον εαυτό σου, και να δεις πώς θα πάει. Κάτι που να σε βγάζει από αυτό το "comfort zone" που σε βάζεις καθημερινά, για το οποίο μας μιλάς.
Είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσει και η Μπρέντα και οι φίλοι σου αν το συζητήσεις. :)
ΑΝ σε ανακουφίζει καθόλου όλοι μας νομίζω τελικά ακολουθούμε κάτι τέτοια καλούπια που μας κληρονόμησαν οι γονείς μας, θέλουμε δεν θέλουμε. Βλέπω τώρα να το κάνει η μάνα μου, να μοιάζει δηλαδή με τη γιαγιά μου, σε πράματα τα οποία την εκνεύριζε, της έκανε παρατήρηση, τα κορόιδευε. Και ξέρω ότι θα γίνω κι εγώ σε κάποια πράματα σαν τους γονείς μου, το βλέπω ήδη και προσπαθώ κι εγώ να απαλλαγώ από αυτά.

Ανώνυμος είπε...

Νιώθω σε απόλυτα μόλις πριν έλεγα της σχέσης ότι ο μεγάλος φόβος μου είναι έχω και θα αναπτύξω περαιτέρω τα ελαττώματα των γωνιών μου. Πάντως βάζω σθεναρή αντίσταση και αν είναι να καταλήξω σαν κι'αυτούς, θα πέσω μαχόμενος!

Mia Petra είπε...

Δεν φαντάζεσαι πόση πάλη χρειάζεται αυτό, και στο τέλος το αποτέλεσμα είναι χλωμό, διότι, ναι, δεν ξέρω πως συμβαίνει αυτό το μαγικό και "μεταλλασσόμαστε" σε αυτό το μοτίβο. Το οποίο δεν εξαντλείται μόνο στη νοοτροπία και στα χούγια, "περνάει" και στην εξωτερική εμφάνιση! Και καλά να 'χεις καμιά μάνα κούκλα (όπως εγώ!) -κι έναν πατέρα αντίστοιχα- αν έχεις όμως καμιά μπακαντέλα, κλάφτα Χαράλαμπε! Σου έδωσα κουράγιο, δεν μπορείς να πεις! Χαχα! Φιλούθκια :))

Υ.Γ Είμαι η Petra με νέο avatar :))

Mana είπε...

Μόλις πλακώθηκα με τη μάνα μου για ιατρικό θέμα... Νομίζω δεν έχω κουράγιο να σχολιάσω. γαμησέ τα. ό,τι και να κάνουμε σαν αυτούς καταλήγουμε.

ruth_less είπε...

Που την άλλη όμως, μπορεί απλά να έχεις κάποια κοινά γνωρίσματα και μόνο, αλλά ο τρόπος που τα συνδέει ο εγκέφαλος μας "ετο γίνομαι ο ίδιος ο παπάς μου/η μαμμα μου" να μας εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο.

Αέραααααα...
Να απελευθερωθούμε αδέλφια!!!
:)))

Ανώνυμος είπε...

εγώ έκαμα skip γεννιά!

Ανώνυμος είπε...

δεν μπορείς ρε φίλε να το αποφύγεις!!!! μην το παλεύεις!!!! και στην τελική μπορεί να μην υπάρχει και λόγος...
κωνσταντινος