Παρασκευή, Ιανουαρίου 14, 2011

Μαλλιά Κουβάρια

Σήμερα πήγα να κουρευτώ.

Κι επειδή το κομμωτήριο είχε πολύ κόσμο, έκατσα και περίμενα σε μία πολυθρόνα κάνα τέταρτο. Παρατηρούσα τον κόσμο και τους κομμωτές και το μυαλό μου χάθηκε στις σκέψεις του. Παραθέτω μερικές:


Υπάρχουν γκόμενες που πάνε κάθε βδομάδα κομμωτήριο. Απαράδεκτο. Πεταμένα λεφτά και ελάχιστη διαφορά στο συνολικό τους image. Η δικιά μου γυναίκα θέλω να έχει πλούσιο και όμορφο μαλλί αλλά να το φτιάχνει μόνη της.



Έχω γνωστή μου που τελείωσε την κομμωτική στη σχολή του Vidal Sassoon στο Λονδίνο και νομίζει πως κατέχει πτυχίο πυρηνικής φυσικής. Αν τολμήσεις να την πεις «κομμώτρια» βγάζει σπυριά. Σε διορθώνει επί τόπου. Ο σωστός όρος προσφώνησης, άκου να μαθαίνεις ταπεινέ βουκόλε, είναι: “Hair Stylist”. Είναι θέμα χρόνου να τη φάει τη σφαλιάρα της.

Ο πρώτος κουρέας που πήγα, ήταν ο Παναγής (δεν το λένε έτσι, αλλά για ευνόητους λόγους του αλλάζω το όνομα. Άλλωστε το Παναγής του πάει πιο πολύ). Ήταν ένας λίγδας, καράφλας, γεμάτος τρίχες από τους πελάτες σαν τον Παναγιωτάκη, τον άντρα της Μαντάμ Σουσούς. Είχανε και το ίδιο μουστάκι. Εγώ τον σιχαινόμουν. Αλλά επέμενε να με παίρνει εκεί ο πατέρας μου γιατί «είναι βιοπαλαιστής και πρέπει να τον βοηθούμε». Ενόσω με κούρευε πάντα μου έλεγε ότι ο γιος του δεν ανοίγει βιβλίο, ότι όλη μέρα είναι μες τους δρόμους και καβαλά μοτοσυκλέτες και ότι δεν ξέρει τι θα κάνει μαζί του. Μια φορά, καθώς μου τα έλεγε, έβαλε και τα κλάματα.


Μετά, όταν μπήκα στην εφηβεία, ο Παναγής μεγάλωσε το κουρείο του και έφερε μαζί του και τον αδελφό του να αναλάβει τα κουρέματα της νεολαίας. Τον αδελφό του τον έβρισκα πολύ cool, γιατί είχε μαλλί 80ς αφάνα, σαν τον George Michael στους Wham. Είχε μούσια, καβαλούσε μηχανή και κάθε Σάββατο που πήγαινα να με κουρέψει ήταν εκεί μαζεμένοι όλοι οι φίλοι του και συζητούσαν για τις γκόμενες που έριξαν το προηγούμενο βράδυ στον ‘Σκορπιό.’ Όταν ήθελαν να περιγράψουν το γαμήσι, μιλούσαν συνθηματικά, αλλά εγώ τα καταλάβαινα όλα και ένιωθα πολύ cool boy. Εκεί, στο μπαρμπέρικο, ο τύπος είχε και κάποια ΚΛΙΚ τα οποία εγώ μετροφυλλούσα ενόσω περίμενα τη σειρά μου και ήταν η πρώτη μου επαφή με soft porn περιοδικά.


Στα 90ς το μαλλί μου ήταν ‘καπελάκι’. Εκείνο το τραγικό στιλ που λάνσαρε ο Nick Carter στους Backstreet Boys και για κάποιο λόγο πήγα 18 για να το απαρνηθώ. Γενικότερα, έχω κάνει άπειρα αποτυχημένα κουρέματα στη ζωή μου. Ευτυχώς που μου πέσανε όλα και ησύχασα. Η μαλακία είναι ότι ακόμα και καραφλός, έχω χάλια κρανίο. Δεν είμαι σαν Αμερικάνος μαύρος μπασκετμπολίστας που είναι σέξι κουρεμένος γουλί. Εγώ, μοιάζω με Εβραίο στο Άουσβιτς, λίγο πριν τον φούρνο.



Στην Αγγλία, ως φοιτητής, δεν είχα χειρότερο από το να πάω να κουρευτώ. Η συνεννόηση με Αγγλίδα κομμώτρια είναι πρόκληση. Εκτός του ότι είναι όλες βλαχάρες που δεν ξέρουν ούτε εκείνες τα βασικά αγγλικά, έχουν και μία προφορά που εγώ ουδέποτε κατάλαβα. Πήγαινα, καθόμουν, τους έλεγα: «cut short and keep the same style» και εκείνη έκανε κάτι άλλο πάντα. Ένας από τους λόγους που άφησα μακρύ μαλλί, ήταν και αυτός. Βαριόμουν να μπαίνω στη διαδικασία συνεννόησης με την Αγγλίδα. Το μόνο καλό με την Αγγλίδα κομμώτρια είναι ότι δεν σε ξέρει –όπως στην Κύπρο- και της πουλάς παραμύθια αν έχεις διάθεση για πλάκα. Μια φορά με ρώτησε από πού είμαι κι εγώ έβγαλα όλα μου τα απωθημένα. Της είπα ότι είμαι Ισπανός από τις Βαλεαρίδες νήσους και ότι στη Μαγιόρκα έχω δικό μου ένα ξενοδοχείο. Της έπαιζα ρόλο κανονικότατα.

Το ωραιότερο μαλλί κατά τη γνώμη μου το έχει ο Καρβέλας και αν είχα τη δυνατότητα, θα είχα και το δικό μου ακόμα μακρύ σαν κι αυτού και θα ανυπομονούσα να μου ασπρίσει. Δεν με νοιάζει αν παραπέμπει σε γριά μάγισσα. Εγώ το βρίσκω φαν. Το δικό μου, όταν ήταν μακρύ ήταν τόσο λιπαρό όμως, που αν το έστυβες μετά από 24ωρο λούσιμο, έβγαζες άνετα λαδάκι για τη σαλάτα σου.


Στο κουρείο που πάω τώρα, με κουρεύει μία κοπέλα από το ανατολικό μπλοκ. Και είναι πανέμορφη. Την παντρευόμουνα. Αλλά, έμαθε τα «κυπριακά του κομμωτηρίου» και μιλά σαν βίζιτα και χαλιέμαι. Ένας άλλος κουρέας που πήγαινα παλιότερα παίρνει ένα ύφος όταν μου μιλά, λες και με ξέρει δέκα χρόνια. Μου είπε μια φορά: «Εγώ, είναι να μην βάλω στόχο στη ζωή μου! Ήθελα να πάρω mini cooper, πήρα mini cooper!» Η προσωποποίηση της φιλοδοξίας! Και μία άλλη φορά, ο ίδιος, μου είπε: «Μιλάς Ισπανικά; Κι εγώ! Τα έμαθα από τις σειρές που έβλεπα μικρός!» Έτοιμο το έχουνε το intermedio, να στο στείλουνε στο σπίτι με κούριερ.

Πλήρωσα €17 για να με κουρέψει με μηχανή. Απαράδεκτο. Και έχουν χάρη που είμαι άτσαλος και ούτε μία ίσια γραμμή δεν μπορώ να τραβήξω μόνος μου και έπεσα στην ανάγκη τους! €17 για ενός τετάρτου δουλειά. Εγώ να τα δω που ήθελα πτυχία!


Μιας και είναι επίκαιρο και μιλάμε για τρίχες, το σαββατοκύριακο λέω να πάω να δω το “tangled”, τη νέα ταινία του Ντίσνεϊ, που στα ελληνικά το μετέφρασαν ως: «Μαλλιά κουβάρια!»

4 σχόλια:

Demelene είπε...

Καλό θέμα. Μου έδωσες ιδέα για δικό μου ποστ.

postbabylon είπε...

πολλά καλή η μετάφραση του έργου πάντως...

ρίτσα είπε...

πράβο. όσον αφορά την αντιμετώπιση των μαλλιών ταιριάζουμε κρίστο.
είχα και εγώ τα ίδια προβλήματα με τα κομμωτήρια. πάντα έθελα να πάω σε ένα κομμωτή τζιαι να μου πει τουτο εν το κόψιμο που σου πάει, να μου το κάμει τζιαι να εν ωραίο.πάνω μου. όι μοντέρνο.

το τελευταίο παράπονο που έχω που τα κομμωτήρια εν ότι εσηκώσαν τα τελευταία χρόνια έναν σύστημα να μου προτείνουν σιήλλιες θεραπείες κάθε φορά που πηαίννω τζιαι να μου παρουσιάζουν τα μαλλιά μου σαν κουρέλια. εμένα. που τα μαλλιά μου εν ωραία τζιαι γυαλιστερά που φυσικού τους. ε άμμα πιον!

Ανώνυμος είπε...

μοιάζω με Εβραίο στο Άουσβιτς, λίγο πριν τον φούρνο...

mpravo, eheis empneusi vlepw