Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008

Dancing Queens Παντού...

Πήρα τους γονείς μου στον ώμο και τους πήγα σινεμά. Να δουν το Mamma Mia, να θυμηθούν τα νιάτα τους, τότε που ακόμα ζούσαν. Τόσο ο πατήρ, όσο και η μήτηρ το λάτρεψαν το έργο. Ούτε μουρμούρησαν, ούτε δυσανασχέτησαν. Τους φοβόμουν η αλήθεια είναι, διότι όταν βρεθήκαμε στα Λονδίνα προ ετών και επέμενα να τους πάω στο μιούζικαλ έκαναν πως δεν άκουγαν. Ήταν τάχα κουρασμένοι. Τότε προτίμησαν να ξοδέψουν την προίκα μου στην Oxford και την Bond Street. Πού όρεξη για θέατρο το βράδυ…

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι τους χάρηκα που κουνούσαν χαρωπά το κεφάλι πέρα-δώθε στα τραγούδια των Abba, και σιγοτραγουδούσαν. Μάνα μου! Επ’ ευκαιρία να δηλώσω πως μου άρεσε φοβερά η ταινία αν και κάποια τραγούδια ήταν πολύ στατικά και κατά τη γνώμη μου δεν τους ταίριαζε. Τέλος πάντων, ας αφήσω τις κριτικές τύπου ‘Ροζίτα Σόκου’ και ας επικεντρωθώ στη μαλακισμένη που καθόταν δίπλα μου.

Δίπλα μου στο σινεμά έκατσε ο χάρος! Το πρότυπο γκόμενας που πρέπει να αποφεύγεις στον κινηματογράφο, και όχι μόνο! Η τυπική ηλίθια που πάει σινεμά και στα ¾ της προβολής στέλνει SMS και κοπανά τα νεύρα μου και τα πλήκτρα. Τρώει ποπ κορν και κατσιαρίζει. Ακούει τα τραγούδια -τα οποία φυσικά δεν γνωρίζει πλην του dancing queen που το τραγουδά με τις φίλες της σε Karaoke- και ξεφυσά ενοχλημένη κοιτάζοντας το ρολόι της. Η γκόμενα που εκνευρίζεται επειδή ο γκόμενος της απορροφήθηκε στο έργο αντί να της πιάνει το βυζί. Η γκόμενα που μέχρι να βρει την ίσια της πάνω στην πολυθρόνα ταρακούνησε ολόκληρη τη σειρά δις και τρις, ενώ σηκώθηκε standard μια φορά να βγει έξω να κατουρήσει/καπνίσει/μιλήσει στο τηλέφωνο/μακιγιαριστεί!

Αυτήν είχα δίπλα μου, κακό ψόφο να ‘χει! Έργα τύπου Mamma Mia, που ουσιαστικά δεν έχουν υπόθεση, που αντιπροσωπεύουν απλώς μια όμορφη περίοδο μουσικής και τα οποία αποσκοπούν στο τίποτα, τα βλέπεις μόνο αν νοσταλγείς αυτό ακριβώς που εκπροσωπούν. Τι πας άμα δεν ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα δεις μαλακία; Έμαθε, τώρα, και η τελευταία της Στασικράτους τα μιούζικαλ!

Σήμερα το απόγευμα άραξα σε μια πισίνα με όλο τον κυριακάτικο Τύπο και πνίγηκα στο περιοδικό και την εφημερίδα. Ορίστε!


Όλες αυτές –ζήτημα αν έβγαλαν το λύκειο- ντύθηκαν έτσι, σαν κινούμενα καζαντί, για να πάνε στην πρεμιέρα του Sex and the City. Αν έπαιζαν οι ίδιες στο έργο θα ντύνονταν πιο απλά! Το ξέρω, έπαθα obsession με τις Κυπραίες και το Sex and the City, αλλά εκνευρίζομαι επειδή απ’ αυτές περιβάλλομαι και δεν έχω εναλλακτική! Μισό εκατομμύριο άνθρωποι ζουν στην Κύπρο. Αν βγάλεις τους Τούρκους, τους γέρους, τους άντρες και τα παιδιά, μένουν αυτές! Άντε να βρεις γκόμενα ύστερα, όταν η μέση επιλογή είναι μια που για να πάει σινεμά, ντύνεται έτσι!

Το διάβασα και στη 'Σημερινή.' Σελίδα 84-85…"Άλλαξαν οι Κύπριοι σαν λαός," λέει ο τίτλος του ρεπορτάζ. «Η έντονη αλλαγή που εμφανίζεται στις σημερινές γυναίκες μπορεί να είναι και δείγμα εξέλιξης, όμως δυστυχώς, είναι απλά αποτελέσματα αππωμάρας,» δήλωσε ένας ομοιοπαθής, χίλια χρόνια να ζήσει! Στη ‘Σημερινή’ διάβασα κι άλλα χαριτωμένα. Όπως για παράδειγμα ότι η νέα πλατεία Ελευθερίας θα είναι έτοιμη σε ενάμιση χρόνο! Χα! Εδώ για μισό μέτρο διαπλάτυνσης της Διαγόρου χρειάστηκαν 5 μήνες και ακόμη μάχονται. Ενάμιση χρόνος, τάχατες! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό… Νέα πλατεία με τη νέα κυβέρνηση! Αμήν και πότε!

Τέλος πάντων, ΟΚ, σκάζω!

Αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να γκρινιάξω ξανά για τα κυπριακά ιδρωμένα δρώμενα. Μόνο αντιπάθειες προκαλώ στις ιθαγενείς της χώρας και δεν πρόκειται να αλλάξουν νοοτροπία για να απολαμβάνω εγώ την -προσωρινή εύχομαι- παραμονή μου εδώ. Το λέει και ένας φίλος μου! "Πώς θα πηδήξεις όταν μέρα παρά μέρα κράζεις τα υποψήφια θύματα σου, μέσα από αυτό το blog;" Σωστά! Πρέπει να τις ξεγελάσουμε! Να υπομένουμε όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι μέχρι να πηδήξουμε, και μετά κλασσικά, αδιαφορία! Ε, μα δεν μου αρκεί αυτό! "Έτσι, έτσι, θέλεις ρομαντζάδα, τρομάρα να σου' ρθει," συμπληρώνει άλλος φίλος και κάνει τη χούφτα του μια γροθιά, να φυσήξω να εμφανιστεί ο Πενταδάκτυλος!

Η αλήθεια είναι πικρή. Άμα ήθελα μεγαλεία, ας μη γύρναγα στα χωράφια μου. Ας ωρίμαζα περισσότερο στα ξένα, ας επένδυα στην αυτοδημιουργία μου και όχι στο βόλεμα. Να έχω και την πίτα αφάγωτη και το μακρύ σκυλί χορτάτο, δεν γίνεται. Οπότε, αφού δεν μπορώ να αποφύγω το βιασμό, χαλαρώνω και τον απολαμβάνω!

Το συστήνει και ο κάθε ψυχαναλυτής που σέβεται τους πελάτες του. Μούγκα!

Το υπόσχομαι. Αύριο θα αγοράσω και μια φουκού, να κάνουμε σούβλα το Σάββατο. Μέχρι να ανάψω τα κάρβουνα όμως, ξαναβλέπω αυτό και βάζω τον στραβό σταυρό μου για την εβδομάδα που μπαίνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: