Νέα δεν έχω. Εδώ πέρα μείναμε τρεις και ο κούκος. Ξέρετε ποιός κούκος. Η καθημερινότητα μου τη τελευταία εβδομάδα είναι τραγική. Κοιμάμαι πάνω από 12 ώρες τη μέρα και όταν ξυπνάω τα πάντα έχουν κλείσει. Και ανοιχτά να ήταν βέβαια, ένα και το αυτό.
Η διπλωματική δεν προχωράει. Πήρα extension από μόνος μου. Κάποιος να ειδοποιήσει και τον supervisor μου. Εγώ βαριέμαι ακόμη και να στείλω e-mail. Βαριέμαι ακόμη και που πατάω τα πλήκτρα για να γράψω αυτό το post.
Εν τω μεταξύ, έξω βρέχει. Μέρες τώρα. Έχει συννεφιά και δροσούλα. Να σου πω την αλήθεια, το προτιμώ, παρά να καίγομαι στους 45 βαθμούς της μεσογείου. Το βράδυ κοιμάμαι με το παράθυρο ορθάνοιχτο, σκεπασμένος με πάπλωμα και στάζουν τα νερά μεσ' το δωμάτιο. Αφού δεν έκαναν φωλιά και οι γλάροι στα κουφώματα του δωματίου, καλά είμαστε.
Εψές είδα ωραίο όνειρο. Ξύπνησα και είχα αγκαλιά την Καλομοίρα. Παραξενεύτηκα! Την βλέπω στην αγκαλιά μου και σκέφτομαι πως λογικά, είμαστε ζευγάρι, πώς αλλιώς εξηγείται η ύπαρξη της μέσα στα σεντόνια μου; Αρχίσαμε να φιλιόμαστε ναζιάρικα στο στόμα για καλημέρισμα. Διέκοψε μόνο για να με ρωτήσει «Πόσο καιρό είμαστε μαζί Χρίστο μου;» Της απάντησα «Δεν θυμάμαι» και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε.
Φανταστείτε να είχαμε και ζέστες! Άρχισα να προτιμώ τους εφιάλτες πάντως. Καλύτερα να ξυπνάς και να λες "εφιάλτης ήταν και πάει," παρά να λες "γαμώ την ώρα που ξύπνησα!"
Πωωω! Μόλις κάηκε και η λάμπα του πορτατίφ. Χέσε μέσα!
Η διπλωματική δεν προχωράει. Πήρα extension από μόνος μου. Κάποιος να ειδοποιήσει και τον supervisor μου. Εγώ βαριέμαι ακόμη και να στείλω e-mail. Βαριέμαι ακόμη και που πατάω τα πλήκτρα για να γράψω αυτό το post.
Εν τω μεταξύ, έξω βρέχει. Μέρες τώρα. Έχει συννεφιά και δροσούλα. Να σου πω την αλήθεια, το προτιμώ, παρά να καίγομαι στους 45 βαθμούς της μεσογείου. Το βράδυ κοιμάμαι με το παράθυρο ορθάνοιχτο, σκεπασμένος με πάπλωμα και στάζουν τα νερά μεσ' το δωμάτιο. Αφού δεν έκαναν φωλιά και οι γλάροι στα κουφώματα του δωματίου, καλά είμαστε.
Εψές είδα ωραίο όνειρο. Ξύπνησα και είχα αγκαλιά την Καλομοίρα. Παραξενεύτηκα! Την βλέπω στην αγκαλιά μου και σκέφτομαι πως λογικά, είμαστε ζευγάρι, πώς αλλιώς εξηγείται η ύπαρξη της μέσα στα σεντόνια μου; Αρχίσαμε να φιλιόμαστε ναζιάρικα στο στόμα για καλημέρισμα. Διέκοψε μόνο για να με ρωτήσει «Πόσο καιρό είμαστε μαζί Χρίστο μου;» Της απάντησα «Δεν θυμάμαι» και συνεχίσαμε να φιλιόμαστε.
Φανταστείτε να είχαμε και ζέστες! Άρχισα να προτιμώ τους εφιάλτες πάντως. Καλύτερα να ξυπνάς και να λες "εφιάλτης ήταν και πάει," παρά να λες "γαμώ την ώρα που ξύπνησα!"
Πωωω! Μόλις κάηκε και η λάμπα του πορτατίφ. Χέσε μέσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου